Onthaalouder: Met ons gat in de boter gevallen

 We vielen met ons gat in de boter, zoals ze zeggen, wat het vinden van een onthaalmoeder betreft! Tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje waren we op zijn zachtst uitgedrukt “slecht” voorbereid. Toen we de vraag kregen of we al een onthaalmoeder/crèche hadden weten te vinden, waren we niet in paniek: “Is dat een knelpunt misschien? Huh? Waar ben jij nu al over bezig. Ons kleintje moet nog geboren worden.” Ignorance is bliss :-) Toen het besef kwam dat we in gang moesten schieten en een onthaalouder moesten weten te vinden, werd het ons echter bijzonder gemakkelijk gemaakt. We hadden contact opgenomen met Moeke die we eigenlijk al kennen van sinds we zelf klein waren. Ik zie mezelf nog zitten met mijn toch al dikke buik in haar eetplaats om nog het één en ander te bespreken en info te vergaren van hoe het er juist aan toe zou gaan. We mochten zeker zijn van ons plaatsje en het voelde dan al helemaal juist om onze jongen, eens het zo ver is, bij haar achter te laten. 

Deze anekdote is nu bijna op de kop 8 jaar geleden. En ondertussen gingen ook mijn tweede en derde zoontje bij haar. Hoewel het voor mij altijd moeilijk was om de kindjes af te zetten, kon ik mezelf steeds weer opnieuw troosten met de zekerheid dat ze daar kregen wat ze nodig hadden, voldoende geprikkeld werden, naar hartelust konden spelen en graag gezien werden!

Jammer genoeg, begon het jaar 2023 minder gemoedelijk… Zoals wel gekend wordt er tegenwoordig heel veel druk op de onthaalouders en crèches gezet. Terecht als je naar de vreselijke berichten in het nieuws luistert maar voor de onthaalouders die het al goed deden, werd ook streng opgetreden. Die druk werd jammer genoeg te veel voor Moeke waardoor de ouders het in 2023 voorlopig zonder haar zullen moeten stellen. Ik moet je niet uitleggen dat er voor ons en al de andere ouders een bom viel toen we dat bericht kregen…

Het was nog kerstvakantie dus we gingen meteen aan de slag om een planning te maken voor de komende weken. Stiekem hopende dat Moeke er snel weer voor ons zou zijn maar ergens wetende dat het nu even tijd was voor haar om rust te nemen. Iedereen bekijkt het al heel snel vanuit zijn standpunt maar hoewel wij nu een probleem hadden, namen we Moeke nooit iets kwalijk. We zijn gewoon in gang geschoten. 

Het advies dat we kregen was: Zoek een nieuwe onthaalmoeder. Klinkt logisch maar dat kon ik niet… Ik kon en kan het idee niet verdragen dat ik mijn kleine jongen plots bij iemand zou moeten achterlaten die ik niet ken want een onthaalmoeder zoeken is iets anders dan een onthaalmoeder kiezen. Het zou dan te nemen zijn wat er is en daarbij waren geen bekenden. Voeg daar aan toe dat ik me ook maar bij een handjevol mensen comfortabel voel om mijn jongens bij achter te laten en dan weet je dus dat ik een probleem heb. (Dat is nog een ander topic om later eens te bespreken, denk ik). Dus die piste werd voor ons al meteen afgesloten. De volgende optie is dan: Grootouders! Tot hiertoe deelden de grootmoeders een dinsdag, de ene deed de even weken en de andere nam de oneven weken op zich. Op die manier was het niet tè belastend voor hen, zeker tijdens de vakanties als er drie jongens waren om voor te zorgen. Maar daar ging nu dus drastisch verandering in komen. Beide grootmoeders zouden nu wekelijks komen en soms ook meerdere dagen per week, dit voor een korte periode. Of dat was toch het plan want het werd al snel duidelijk dat Moeke meer tijd zou nodig hebben. 

Op het moment dat ik bijna een schim van mezelf aan het worden was, elke dag zorgen makend over wat er ons die week te wachten stond en hoe we in godsnaam alle schoolvakanties zouden overbruggen als ons verlof er nu al doorgehaald werd,… Kwam mijn man met een bekentenis… en een mogelijke oplossing! Hij liet het de voorbije jaren al dikwijls eens terloops vallen maar tussen zeggen en doen is altijd nog veel ruimte. Deze keer echter, had hij er al werk van gemaakt om zijn voorstel te staven. Hij had een paar jobaanbiedingen gezien om nachtwerk/schiften te gaan doen. Dat in combinatie met mijn parttime job zou het mogelijk maken om zelf (grotendeels) voor de kinderen te zorgen! Bovendien zouden we in de weekends meer samen kunnen zijn en zou hij ook de kinderen overdag meer kunnen zien. Door de late uren nu, zijn er soms zelfs dagen dat hij de jongens niet ziet en veel dingen mist. Ik moet hem dan up to date brengen van de vooruitgang van de jongste spruit en de schooldagen van de oudste jongens…

We zijn nu 8 (!!!) maanden verder en terwijl we nu gelukkig nog altijd kunnen rekenen op de hulp van de grootmoeders, kunnen we hen hopelijk binnenkort geruststellen dat de intense maanden voor hen weer genormaliseerd zullen worden. Dat motiveert hen maar het motiveert ook vooral ons om te weten dat we voor hen de druk er weer kunnen aflaten want hoewel we weten dat we kunnen rekenen op onze familie, is het niet altijd even gemakkelijk om die hulp te vragen.

Ik heb me rotslecht gevoeld om mijn geweldige onthaalmoeder te moeten missen maar vond het anderzijds erger voor haar omdat zij al de kindjes mist, dat doet ze echt. Er bleek voor ons een silverlining te zijn aan deze gebeurtenis want hierdoor is gebleken dat mijn man, die al even niet zo gelukkig meer was met zijn job, dat extra duwtje in de rug heeft gekregen om te veranderen. Na een intense zoektocht, mailtjes, testen en ondervragingen,… is het deze maand eindelijk zo ver.

Ons leven op zijn kop, hierdoor hebben we het één en ander teruggevonden waarvan we vergeten waren dat we ze misten ❤️

Grts