Wanneer het woord spoedopname valt

 Mijn zwak moederhart is er lang van gespaard gebleven maar nu heb ik ook de ervaring van een ziekenhuisopname voor een van mijn kinderen om toe te voegen aan m’n palmares. 

Ik heb in een eerdere blog al geschreven over (ernstig) zieke kinderen en over mijn bewondering voor de ouders die het mee moeten ondergaan. Je probeert er niet te veel bij stil te staan zodat onnodige emoties je niet drijven tot een kleine paniekaanval maar eens het zover is… Hoe ga je er dan mee om… Zelfs al gaat het “maar” om klierkoorts, wat in dit geval zo is, je kan er duidelijk de volle lading van krijgen.

Het begon met de gekende procedure. Een beetje keelpijn, wat volgens mijn eerste idee door de vermoeidheid zou kunnen komen. Het afgelopen weekend was weer wat drukker en dat zal wel zijn effect gehad hebben op zijn slaap. Geen probleem, mijn flinke jongen ging gewoon naar school. Die avond kruipt hij er vroeg in. “Het doet wel nog een beetje pijn” zei hij die volgende ochtend, maar hij maakte zich desondanks gewoon klaar om opnieuw naar school te gaan, zonder verder te klagen. Toen hij die namiddag naar huis kwam, keerde echter het tij. Hij was stil en futloos geworden. Ook de daaropvolgende nacht had hem geen winst gegund dus na mijn werk ging ik met hem naar de dokter. Hij begon ook al koorts te maken en ik kon precies ruiken dat het daar niet goed zat in zijn keel. Verdict: Keelontsteking, een antibioticakuur zou misschien nodig zijn. We kregen de mogelijkheid om nog wat af te wachten maar dat deden we toch maar niet. Hij had op korte tijd veel meer pijn gekregen en de koorts bleef toenemen. 

Hoewel we direct gestart waren met de antibiotica, hadden we na 48u nog altijd geen beterschap… Niets, nada, noppes,… Ik zou zelfs durven zeggen dat hij meer en meer wegzakte en miserabel werd. Het werd ook elke keer lastiger om de antibiotica te geven, om onnozel van te worden. Zaterdagochtend had ik nog telefonisch contact met de arts, die probeerde om me gerust te stellen maar tegen de namiddag had hij mij al terug aan de lijn. We mochten meteen langs gaan en ongeveer een uurtje later waren we onderweg naar het ziekenhuis… 

Zoals ik al zei, zijn we altijd al gespaard gebleven van ziekenhuizen en moeilijk herstel. Voor hem was het dan ook een emotioneel gebeuren, een duw naar een onbekende steriele wereld, naaldjes, bloed, buisjes, tongspatels,… Ik heb veel gepraat en liet af en toe een stilte toe, dat heeft hij ook nodig. Ik hield zijn hand vast, extra hard wanneer de naaldjes en mondspatels werden bovengehaald en er werd goed geknepen. De spoedarts was vrij brut, of misschien was dat mijn interpretatie maar ik zag dat mijn jongen hem niet graag zag binnen komen. Hij praat niet veel als hij emotioneel is, dus het was veel gissen naar zijn noden en gevoelens. We werden een paar keer alleen gelaten, terwijl we wachtten op de resultaten. Ik probeerde hem ondertussen zoveel mogelijk af te leiden. Toen we uiteindelijk meer info kregen, was het enige wat ik duidelijk had verstaan: “…mononucleosis infectiosa…dus hij moet hier blijven.” Daarna waren we weer even alleen tot een van de lieve verpleegkundigen ons naar de kamer zou brengen. 

Er kwamen ondertussen ook veel berichtjes binnen van familieleden die hadden opgevangen dat we hier waren. Mijn hoofd stond er niet naar om al die berichten te beantwoorden maar natuurlijk zijn ze bezorgd om mijn kleine jongen dus ik probeerde iedereen zo goed als mogelijk te informeren nadat ik naar huis had gebeld.

De nacht verliep… onderbroken… Ik denk dat we allebei amper geslapen hebben maar we waren tenminste in goede handen. Hij wou naar huis, naar zijn broers en zijn Vake. Weg van de buisjes en machientjes. 

Hij was nog niet volledig de oude toen we terug naar huis mochten keren. Ik was ook onzeker om te vertrekken en het is toen dat mijn eerste klopjes van de hamer zijn gekomen. Zonder er echt bij stil te staan, ben ik die hele periode heel rustig gebleven. Ik snap eigenlijk niet goed hoe ik het deed en ook mijn man was stomverbaasd van hoe kalm ik was. Ik ben een heel nerveus, zelfs angstig iemand maar ik was precies even iemand anders. Toen ik de dag na zijn ontslag naar mijn werk ging, leek er iets te knappen… De afgelopen dagen hadden veel van mij gevraagd. Ik heb mijn bezorgdheid niet afgeketst op mijn omgeving zodat die rustig zou blijven. De focus op mijn jongen gelegd zodat hij bezig kon zijn met zichzelf en niet met mij (want hij voelt alles heel goed aan) en vanaf het moment dat ik daarvan letterlijk afstand nam, brak ik… We zijn nu bijna twee weken verder en om eerlijk te zijn, voel ik me nog altijd op halve kracht maar ik ben dankbaar omdat ik op het moment zelf was wie ik moest zijn!

Een ❤️ aan al die straffe mama’s en papa’s die gelijkaardige en/of intensere ervaringen hebben doorstaan. Wat een ouderhart lijden kan. Zwak of niet, het lijkt precies zo gemaakt om het allemaal nog net aan te kunnen, of dat wil ik toch graag zo geloven.

Grts

Stephanie