Moeke Steph

 De onmacht bij het hebben van een ziek kind, is elke ouder wel bekend… Plots verandert jouw levendige mini-me in een slap vodje en de controle valt letterlijk uit je handen. Bij de hele kleintjes komt er dan nog eens bij dat je hen niet kan vragen waar ze last van hebben waardoor de zoektocht, zorgen, interpretaties en rampenscenario’s alleen maar erger worden… Een ziek kind zorgt voor heel veel gevoelens bij een ouder en het is heel normaal dat je zelf ook niet naar vol vermogen presteert als er thuis eentje ziek is. En dan heb ik het hier alleen nog maar over de verkoudheden en griepjes, typische kinderziektes zoals de windpokken,… wat als je te maken krijgt met het echte werk… De confrontaties zijn er, het is realiteit maar je staat er als ouder best niet te veel bij stil dat het jou zou overkomen of gek worden, wordt misschien geleidelijk aan een zekerheid. Mijn hart huilt dan ook dikwijls mee met de ouders die het effectief doormaken met hun kinderen. Ik geef toe dat ik de online

 Vriendelijkheid, ik heb het er deze ochtend over met mijn oudste jongens. Soms kunnen ze elkaar zo tegenwerken dat het lastig is om te aanschouwen. De jongere broer wil graag nog even wat spelen met de Lego voor we vertrekken naar school en daar moet zijn grote held/broer uiteraard bij zijn! Die heeft het op zijn beurt af en toe wat lastig met zijn vermoeiende rol van grote broer en zat op dat moment liever gewoon wat te staren in de verte in plaats van mee te spelen… Een beetje tegendraads doen dus :-) Nu, ik snap het wel: Het is niet altijd even gemakkelijk om grote broer te zijn. Het vraagt hier en daar wat zelfopoffering en ik versta dat hij soms echt geen zin heeft in de spelletjes van zijn kleinere broer maar het brak wel een beetje mijn hart om het zo te aanschouwen. Kleinere broer was er helemaal van aangedaan en haalde alles uit de kast om zijn grote broer toch maar te overtuigen om mee te doen! Hij kreeg geen reactie… Het resultaat was huilen en er werd stilaan opgebouwd naa

  Deze week begon ik nog eens aan een nieuwe tekst, meer bepaald over het onderwerp: Je lichaam na de zwangerschap/geboorte. Vreemd genoeg kwam ik gisteren toevallig ook een artikel tegen van Mamabaas dat hetzelfde onderwerp bespreekt en dezelfde punten aanhaalt: "15 foto's die tonen hoe het mamalijf er écht uitziet na de bevalling". Ik vermeld Mamabaas wel meer wanneer ik schrijf, vooral omdat ik het probeer te volgen. De reden daarvoor is dat het mij troost biedt, het motiveert mij en in dit geval gaf het mij weer een been-there-done-that-gevoel. Laat ik dus ook vooral niet doen alsof ik een onbesproken onderwerp aanhaal, ik denk dat ik dat zelden doe, maar het zou alleszins zonde zijn om mijn geschreven woorden zomaar in de vuilbak te gooien.  Eenvoudig is het allemaal niet: Jezelf tonen zoals je bent of jezelf tonen zoals je wilt zijn. Het is een kleine nuance in die zin dat het voor sommigen onder ons al moeilijk genoeg is om jezelf gewoon te tonen , a ls j e onzeker