Zieke kindjes

 De onmacht bij het hebben van een ziek kind, is elke ouder wel bekend… Plots verandert jouw levendige mini-me in een slap vodje en de controle valt letterlijk uit je handen. Bij de hele kleintjes komt er dan nog eens bij dat je hen niet kan vragen waar ze last van hebben waardoor de zoektocht, zorgen, interpretaties en rampenscenario’s alleen maar erger worden… Een ziek kind zorgt voor heel veel gevoelens bij een ouder en het is heel normaal dat je zelf ook niet naar vol vermogen presteert als er thuis eentje ziek is. En dan heb ik het hier alleen nog maar over de verkoudheden en griepjes, typische kinderziektes zoals de windpokken,… wat als je te maken krijgt met het echte werk…

De confrontaties zijn er, het is realiteit maar je staat er als ouder best niet te veel bij stil dat het jou zou overkomen of gek worden, wordt misschien geleidelijk aan een zekerheid. Mijn hart huilt dan ook dikwijls mee met de ouders die het effectief doormaken met hun kinderen. Ik geef toe dat ik de online verhalen zelfs snel durf wegscrollen omdat mijn hart er te zwak voor is. De verhalen blijven nog dagen in mijn hoofd rondspoken en brengen me helemaal van mijn melk.  

Wat heb ik bewondering voor al die mama’s en papa’s die er zich er weten door te ploeteren. Wat leef ik mee met hen wetende dat ze met hun kindje ziekenhuis binnen, ziekenhuis buiten gaan, therapie hier en behandeling daar volgen, draadjes die overal worden aangekoppeld en onderzoeken die gedaan moeten worden. Je staat er als ouder machteloos bij en hebt als enige taak: Er voor je kind zijn, zelf sterk blijven.

Hoewel ik de online verhalen als een bange struisvogel, kop in’t zand, wegscroll, ga ik de face-to-face verhalen met de ouders nooit uit de weg. Hoe zwaar de weg ook is of is geweest, als ouder, als mèns, kan je verhaal delen enorm deugd doen! Het is niet altijd even gemakkelijk om er als buitenstaander naar te vragen natuurlijk. Ik heb dikwijls ook schrik om iets verkeerd te zeggen en overweeg dan om gewoon om te zwijgen maar als je goed oplet, merk je dat het verhaal vraagt om verteld te worden! De realiteit is even pijnlijk maar hier in de werkelijke wereld kan ik een zichtbaar luisterend oor zijn en hopelijk de juiste woorden vinden om de mensen een extra duwtje in de rug te geven en die goede moed weer even wat op te laden. 

Grts