Mamalijf

 Deze week begon ik nog eens aan een nieuwe tekst, meer bepaald over het onderwerp: Je lichaam na de zwangerschap/geboorte. Vreemd genoeg kwam ik gisteren toevallig ook een artikel tegen van Mamabaas dat hetzelfde onderwerp bespreekt en dezelfde punten aanhaalt: "15 foto's die tonen hoe het mamalijf er écht uitziet na de bevalling". Ik vermeld Mamabaas wel meer wanneer ik schrijf, vooral omdat ik het probeer te volgen. De reden daarvoor is dat het mij troost biedt, het motiveert mij en in dit geval gaf het mij weer een been-there-done-that-gevoel.

Laat ik dus ook vooral niet doen alsof ik een onbesproken onderwerp aanhaal, ik denk dat ik dat zelden doe, maar het zou alleszins zonde zijn om mijn geschreven woorden zomaar in de vuilbak te gooien.

 Eenvoudig is het allemaal niet: Jezelf tonen zoals je bent of jezelf tonen zoals je wilt zijn. Het is een kleine nuance in die zin dat het voor sommigen onder ons al moeilijk genoeg is om jezelf gewoon te tonen, als je onzeker bent over jezelf en je dus ook liefst niet te veel aandacht trekt naar je onzekere bestaan. Ben je dat punt voorbij, dan kan je hopelijk dat grijze-muizen-pakje opbergen en je met trots showen! Ik hoop dat iedereen zijn weg daar in vindt en zich goed kan voelen in zijn lijf.

Nu, als jonge moeder (in wording), word je dan plots weer geconfronteerd met een heel nieuw lichaam! Tijdens de zwangerschap gaat het natuurlijk eerst geleidelijk aan en merk je aan het gebrek aan comfort dat er van alles aan het veranderen is. Dit proces is niet voor iedereen even gemakkelijk, hoe mooi ik het ook vind. Je bent plots een andere versie van jezelf en eens je kindje er is, kom je oog in oog te staan met nòg een andere versie van jezelf: Je bent nu een moeder, en moeders dragen hun trotse herinneringen van de zwangerschap voor altijd met zich mee. Het is prachtig! Maar.... hoe voel je je daar bij?

Het lijkt soms een delicate kwestie, het lichaam van een jonge moeder (en dat zou het eigenlijk niet moeten zijn) want waar er eerst bewondering was voor de moeders die na enkele dagen/weken na de bevalling hun figuur terug leken te hebben, zijn het nu de moeders die de sporen van hun zwangerschap laten zien die worden geprezen. Ik applaudisseer wat zij doen en vind de beelden geweldig! Maar er kan blijkbaar moeilijk lof zijn voor beiden? Of misschien is het beter om te zeggen dat het evenwicht in het geven van kritiek gekanteld is? Wat ik wil zeggen: Het is vreemd dat er lange tijd werd verwacht dat je met een knip en een zucht terug naar je "oude" lichaam kon gaan na de bevalling, dat dit het toonbeeld van het moederschap zou zijn. Wie vindt dat uit, zoiets? Wat niet wegneemt dat er effectief vrouwen zijn die van dit voordeel kunnen genieten! Dat komt dan volgens mij niet omdat zij overdreven gaan sporten, diëten en weet ik veel wat maar gewoon omdat ze geluk hebben met hun genen en hun lijf zich snel herstelt. Reacties die er nu wel op durven komen is dat deze personen hun lichaam véél te veel en véél te snel onder druk gezet hebben, dat het ongezonde praktijken moeten geweest zijn of het wordt beschouwd als arrogant en met de intentie te schofferen... 

De waarheid moet zijn dat er geen twee kampen zijn in deze kwestie en dat er geen oordelen horen klaar te liggen. Een moeder hoort zich niet slecht te voelen over haar striemen, over de achtergebleven kilo's, over de reeds verloren kilo's, over het tien centimeter lange litteken of het litteken dat niet nodig was... Een moeder hoort zich niet slecht te (laten) voelen over haar lichaam. Een moeder hoort zich niet slecht te (laten) voelen. Steek dat mamalijf niet weg maar pronk ermee en het wonder (of wondertjes) dat het heeft gedragen!

Grts