Quote: "Losgeslagen weerwolf"

 Mijn aandacht werd vandaag getrokken door een titel van Mamabaas. Ik lees wel meer de artikels van Mamabaas omdat het dikwijls de druk van het mama-zijn van mijn schouders neemt. Het relativeert veel en doet je inzien dat wat je overkomt en voelt als moeder, ook al door andere moeders werd beleefd en doorgegeven. Met andere woorden, door af en toe Mamabaas te lezen, zorg je ervoor dat je je soms minder slecht voelt over je rol als moeder (die je sowieso goed doet want anders zou je je tijd niet spenderen aan het opzoeken en lezen van opvoedkundig-gerelateerde artikels!).

Het artikel waarover ik spreek heet "Mama ziet je doodgraag, ze heeft het nu alleen een beetje moeilijk". Ik kon niet anders dan er op te klikken om verder te lezen want ik wist dat de inhoud me moed zou geven. Waarom? Omdat ik deze woorden een paar weken eerder bijna letterlijk heb uitgesproken tegen mijn oudste zoon. 

Ik heb ondertussen drie jongens: De oudste is zeven, de tweede vier en de jongste is één jaar oud. Het is hier meestal wel druk in huis. Ik noem het graag een gezellige drukte maar soms schieten ze echt niet met elkaar op en die dagen is mijn geduld bewaren niet altijd een evidente zaak. Ik doe mijn best en heb, denk ik, al alle mogelijke manieren opgezocht en geprobeerd om een zo voorbeeldig mogelijke moeder te zijn want (zoals het artikel ook zegt): "Wat zouden andere moeders wel niet van mij denken?" Ik vraag me dan ook dikwijls af waar de moeders zijn die nooit hun stem verheffen tegen hun kinderen. Laat alsjeblief je gegevens achter zodat ik het één en ander van je kan leren. Dat is een oprechte smeekbede :-) 

Gelijk hoe je het draait of keert, elke keer als je je geduld verliest, verlies je ook een beetje van je zelfvertrouwen als moeder. Of dat is toch hoe ik het ervaar. Je voelt je een rotslechte moeder als je tegen je kind tekeer gaat of als je er aan denkt om gewoon even weg te stappen van alles. Op dat moment voel je je ondergewaardeerd en nutteloos want wat je doet of zegt heeft toch geen zin. Je hebt er even geen vat op...

Het lezen van dit artikel gaf me een soort van erkenning. Als moeder heb je dat soms wel eens nodig om succesvol door te kunnen gaan. Maar de grootste reden waarom dit het onderwerp van mijn schrijfsel werd, is omdat ik meeleefde met de moeder die het schreef. Ik had haar graag eens goed vastgepakt en haar verteld dat ze niet alleen met deze zorgen en twijfels rondloopt. Door haar stem te gebruiken, kunnen zij en andere moeders misschien terug even op adem komen en beseffen dat ze goed genoeg zijn.

Een pluim naar de moedige gastmama die haar verhaal schreef voor Mamabaas. Wat je hierboven leest zijn uiteindelijk alleen mijn gevoelens over haar verhaal. Voor een deftige uitleg kan ik je alleen maar aanraden om het artikel even te gaan opzoeken. 

Knuffel voor alle mama's die het even moeilijk hebben.

Grts