Niet verkeerd gemaakt maar anders

 Het valt me op dat mijn schrijven plots ophoudt als ik "lage dagen" heb... Soms vallen de zaken me zwaarder, niet persee omdat ze zwaarder geladen zijn maar omdat mijn hoofd het op dat moment niet kan verwerken. Op die dagen krijg ik mijn gedachten dan ook heel moeilijk geformuleerd en mis ik ook de energie om tot schrijven te komen. Gelukkig gaan die lage dagen ook altijd weer voorbij en vind ik via mijn gezin dat greintje zelfliefde weer even terug waardoor ik weet dat dit ook wel weer goed komt.

In het kader van deze gevoelens probeer ik voor mezelf wel vaak op zoek te gaan naar verklaringen, concrete antwoorden, verhalen, adviezen,... Zodat ik meer te weten kan komen over de herkomst ervan, als dat al nuttig is, maar vooral om er beter mee te leren omgaan. 

Het is mij sowieso al duidelijk dat ik "anders" redeneer, intenser reageer, emotioneler dan de meeste mensen in mijn omgeving. Dat ik me niet altijd even gemakkelijk kan vinden in opvattingen van anderen, valt me soms zwaar want er hangt toch altijd wel wat conformiteit in de lucht en het lijkt altijd een beetje op een intern gevecht. Mijns inziens meer dan vroeger. Ik ging er van uit dat er misschien iets mis met me zou zijn waardoor ik dikwijls andere wegen bewandel dan verwacht maar laat ik wat vriendelijker voor mezelf zijn en het "anders" noemen in plaats van mis of fout (ik heb de slechte gewoonte om niet altijd even vriendelijk te zijn voor mezelf, werkpuntje). Ik had graag wat meer zoals al de rest willen zijn. Met al de rest bedoel ik de mensen die genieten van reizen, optredens, uitstapjes, wellness, uitgaan,... mensen die kunnen genieten dus. Spijtig genoeg kan ik niet altijd genieten van deze activiteiten waardoor ik me dikwijls een beetje de vreemde eend in de bijt voel. Het is voor mij geen probleem om al deze dingen niet te doen, ik doe andere dingen graag zoals lezen, schrijven, haken, organiseren maar geef toe: Het woordje saaaaaaaai zal wel ergens komen opduiken in je gedachten.

Door heel veel te lezen, bewust op te zoeken maar ook door toevallige vondsten, is de term hoogsensitiviteit mij ter ore gekomen. Dat is ondertussen al een hele tijd geleden moet ik toegeven want ook hoogsensitiviteit leek precies een dingetje te zijn en dus ben ik er verder niet op ingegaan. Het is eigenlijk pas sinds eind vorig jaar dat de term weer terug onder mijn neus werd geschoven. Deze keer niet gelinkt aan mezelf maar door de juf van het tweede leerjaar. Zij vertelde mij over haar eigen ervaringen en de linken die ze kon leggen bij het observeren van mijn zoontje. Het is dankzij dit gesprek dat ik werkelijk boeken ben gaan kopen betreffende hoogsensitiviteit bij je kinderen maar ook hoogsensitiviteit als ouder. Ik moet zeggen dat ik lang, echt lang getwijfeld heb of ik depressief (aan het worden) was maar door me hierin te verdiepen, is er voor mij veel veranderd. Of het nu hoogsensitiviteit is of niet, maakt niet uit maar ik heb ondertussen wel geleerd waarom ik drukke evenementen mijd, waarom ik zo'n nood heb aan mijn nachtrust, waarom ik het op chaotische dagen plots niet meer aan kan, waarom ik letterlijk hartkloppingen/aanvallen krijg bij een to-do-lijstje van feestvoorbereiding (oooh wat heb ik het moeilijk gehad bij de voorbereidingen van onze trouw :-)). De puzzelstukjes vielen in elkaar, ik begreep het “waarom” en ik kon ook leren hoe ik er verder mee kon omgaan. En soms zijn er nog altijd eens die "lage dagen" maar dat zijn nu dagen, geen weken of maanden. 

Ik heb mezelf dus kunnen helpen máár de verdieping vond vooral plaats in functie van mijn zoontje. Ik neem de vergaarde kennis mee wanneer ik zie dat hij intens reageert of zich net gaat terugtrekken op drukkere momenten. Ik ben zijn juf heel dankbaar om mij hiervan bewust te maken en hoewel een heel klein stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik er als moeder zelf zicht op had moeten hebben, was het net die observatie uit een andere hoek die ik nodig had.

Grts