Vader-zoon-momentjes

 Zoals eerder al ter sprake kwam, zitten we met een toch wel hevige kleuter de laatste tijd. Daar komt dan nog een tanden-krijgende-baby bij dus ik kan je verzekeren dat er op dit moment wel wat leven in huis is. Hier bij ons komt het zowat altijd op een hoogtepunt tussen het avondeten en bedtijd. Als ik alleen verantwoordelijk ben voor het avondritueel, gaat het (raar maar waar) meestal vlotter dan wanneer Vake vroeger thuis is van zijn werk… Als hij er aan te pas komt, gaat onze oudste nog eens in over-drive om dan uiteindelijk in een huilbui van vermoeidheid uit te barsten net voordat hij gaat slapen… (Ik mag dit overprikkeld bundeltje ellende dan in zijn bedje gaan leggen). Meestal gaat het meteen van nul naar honderd. Het ene moment kijken ze nog samen naar een filmpje of kijken ze in een boekje en het volgde moment zit er een kleuter bovenop zijn Vake…te worstelen... In het begin deed ik nog de moeite om er bij betrokken te zijn en op tijd in te grijpen indien nodig maar dat heb ik ondertussen toch al wijselijk opgegeven... Het lijkt ook geen zin te hebben dat ik mij ermee bemoei eerlijk gezegd. Alsof mijn stem plots op een andere frequentie zit. Op dat moment zijn ze enkel met elkaar bezig en het is ook precies iets dat ík niet met mijn zoontje kan creëren. Daarvoor moet je blijkbaar een Vake zijn :-) Die is op dat moment niet bezig met tandjes die gepoetst moeten worden, pyjama’s die moeten aangedaan worden, een rustig verhaalmomentje  te creëren en op tijd in bedje te kunnen gaan… Terwijl ik het beschrijf, besef ik dat het best wel een vertederend tafereel is. Ik ben benieuwd wat dat gaat worden als onze jongste ook klaar is om mee te worstelen :-)

Grts