Wanneer buitenkomen plots een emotionele rollercoaster wordt

 Het lijkt nu precies een eeuwigheid geleden maar eigenlijk toch weer niet, hoor. Thuiskomen met m’n kleine ventje en daar onze draai een beetje proberen te vinden. Plots moet er plaats en rekening gehouden worden met een extra mensje in huis. Dat mensje daar ook al achterlaten is op dat moment nog een ver-van-ons-bed-show! Ik zal me er nog zorgen over maken, ongetwijfeld. Maar laat ons daar nog even mee wachten tot het terug tijd is om te gaan werken en ik geen andere keuze heb :-) Niet dus…

De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het “alleen laten” van mijn kindje, was voor mij meteen heel intens. Het was een bom dat op me viel… Ik herinner me de emoties en het moment dan ook nog alsof het gisteren was, hoewel ik de rest van de omstandigheden niet meer kan ophalen… 

We gingen ergens naartoe, gewoon een koffie gaan drinken ofzo. Het was met familie. En ik weet niet goed wat het was maar het leek alsof ervan werd uitgegaan dat ik nog altijd dezelfde Niet-net-moeder-geworden-Steph was, in die zin dat activiteiten op dezelfde manier verder gezet moesten worden en ook in dezelfde mate moesten voorkomen. Het was voor mij niet altijd even evident maar ergens wil je wel dat alles zowat blijft zoals het is. De realiteit is, dat alles volledig veranderd ís! Toch mijn stoute, doch onzekere schoenen aangetrokken en met mijn twee maanden oude baby mee op stap. Ik werd opgehaald, normaal rij ik graag zelf maar waarom het attente voorstel afslaan. Alles verliep tot hiertoe goed en uiteindelijk werd besloten om samen nog ergens een laatste stop te doen. Mezelf nu kennende zou ik het daarbij gelaten hebben en de rest van de namiddag op het gemakje hebben doorgebracht. Dat deed ik toen echter niet… Ik moest wel nog even thuis afgezet worden om de auto te gaan halen want mijn chauffeur kon me wel nog meenemen naar de laatste stop maar niet meer terug naar huis brengen. Mezelf nu kennende zou dat nóg een extra punt geweest zijn om het hierbij te houden :-) maar ik ging voorbeeldig nog eens mee. 

De auto stopt bij ons thuis en terwijl ik aanstalten maak om de maxi cosi los te klikken, word ik abrupt onderbroken in mijn handeling. “Wat ga jij nu doen?” Ik kijk op en zie een verbijsterd gezicht naar mij kijken vanachter het stuur. Ik leg uit dat ik de maxi cosi even losmaak om hem vervolgens in míjn auto opnieuw te installeren. Op dat moment voel ik me al behoorlijk onwennig, er bijna van overtuigd dat ik iets belachelijk aan het doen ben. “Nu niet onnozel doen, hè! We rijden allebei naar dezelfde plaats.” Ik kijk even vol twijfel terug en sta er letterlijk verstijfd bij terwijl mij gezegd wordt om gewoon de deur toe te doen en haar kwaliteiten als chauffeur niet ik twijfel te trekken! 

Als een geslagen lam, twijfelend aan mezelf en het idee dat ik me aanstel, …sluit ik de deur… Ik kan het me nu zelfs bijna niet voorstellen dat ik dat gedaan heb! Daar gaat de auto met daarin mijn kind. Hij is voor de eerste keer niet bij mij. Daar was ik precies nog niet klaar voor.  

De (gelukkig) korte rit naar mijn bestemming, heb ik in complete kramp, met tranen in mijn ogen en met een orkaan aan scheldwoorden zowel naar mezelf als naar de andere ondergaan. Toen mijn intenties ter plekke nog eens werden verkondigd, kreeg ik een paar draaiende ogen en blikken van wat leek op medelijden toegeworpen…niet van iedereen…wél van de mensen die zich nog nooit eerder in het Ik-ben-net-moeder-geworden-lichaam bevonden…

Voel je niet verplicht om iets te doen wat intrinsiek niet naturel, niet comfortabel, niet juist voelt! Niet iedereen zal deze gevoelens ervaren, daar ben ik me van bewust en wederom is er hierbij ook geen juist of fout maar laat je niet leiden of zelfs forceren door je omgeving om iets te doen wat niet goed voelt en gun jezelf de tijd om tot het besef te komen dat je iets wel of niet wil (doen)! Het draait nu even niet om wat zij vinden of voelen, het draait om jou en jouw meest kostbare bezit. Ze hoeven het niet te begrijpen, zolang jij dat maar doet.

Grts