Moeke Steph

 Het valt me op dat mijn schrijven plots ophoudt als ik "lage dagen" heb... Soms vallen de zaken me zwaarder, niet persee omdat ze zwaarder geladen zijn maar omdat mijn hoofd het op dat moment niet kan verwerken. Op die dagen krijg ik mijn gedachten dan ook heel moeilijk geformuleerd en mis ik ook de energie om tot schrijven te komen. Gelukkig gaan die lage dagen ook altijd weer voorbij en vind ik via mijn gezin dat greintje zelfliefde weer even terug waardoor ik weet dat dit ook wel weer goed komt. In het kader van deze gevoelens probeer ik voor mezelf wel vaak op zoek te gaan naar verklaringen, concrete antwoorden, verhalen, adviezen,... Zodat ik meer te weten kan komen over de herkomst ervan, als dat al nuttig is, maar vooral om er beter mee te leren omgaan.  Het is mij sowieso al duidelijk dat ik "anders" redeneer, intenser reageer, emotioneler dan de meeste mensen in mijn omgeving. Dat ik me niet altijd even gemakkelijk kan vinden in opvattingen van anderen, va...

 Volgens mij zijn er niet veel mensen die uitkijken naar de maandag die komt. De werkweek start na een te korte onderbreking weer, de kinderen moeten weer tijdig gaan slapen om uitgerust aan de lessen de beginnen en dikwijls zindert de chaos in huis nog na wat de toestand van de woning betreft... Dikwijls begin ik me dan ook al zondagnamiddag druk te maken in de organisatie van de nieuwe week die nadert. Als ik dan eens niet in (top)vorm ben, zoals afgelopen weekend het geval was, wordt het nerveuze gevoel er niet echt beter op want ik kreeg niets gedaan. Ik vraag me weer af hoe het er bij andere gezinnen aan toe gaat. De meer relaxte gezinnen bij wie het uiteindelijk ook allemaal in orde geraakt maar dan zonder de voorafgaande stress. Hier gebruik ik zondag graag (gedeeltelijk) om de week goed voor te bereiden. Dat wil dan vooral zeggen dat ik ervoor probeer te zorgen dat de was een beetje op zijn effen is (zodat er 's morgens geen propere onderbroeken gezocht moeten worden), dat ...

 Mijn aandacht werd vandaag getrokken door een titel van Mamabaas. Ik lees wel meer de artikels van Mamabaas omdat het dikwijls de druk van het mama-zijn van mijn schouders neemt. Het relativeert veel en doet je inzien dat wat je overkomt en voelt als moeder, ook al door andere moeders werd beleefd en doorgegeven. Met andere woorden, door af en toe Mamabaas te lezen, zorg je ervoor dat je je soms minder slecht voelt over je rol als moeder (die je sowieso goed doet want anders zou je je tijd niet spenderen aan het opzoeken en lezen van opvoedkundig-gerelateerde artikels!). Het artikel waarover ik spreek heet "Mama ziet je doodgraag, ze heeft het nu alleen een beetje moeilijk". Ik kon niet anders dan er op te klikken om verder te lezen want ik wist dat de inhoud me moed zou geven. Waarom? Omdat ik deze woorden een paar weken eerder bijna letterlijk heb uitgesproken tegen mijn oudste zoon.  Ik heb ondertussen drie jongens: De oudste is zeven, de tweede vier en de jongste is één ...